Kış gelip soğuklar başladığında, sokak köpekleri perişan olurlar. Kuyrukları bacaklarının arasında soğuktan titrerken, kendi kendilerine şöyle söz verirlermiş: ''Bu durumdan kurtulmak için, yaz geldiğinde taştan bir ev yapacağım. Dişimle, tırnağımla çalışırsam, küçük gövdemi sokacak bir kulübem elbette olur.''
Fakat yaz gelince havalarla birlikte kemikleri ısınır, derisi gevşer, vücudu canlanır. Kışın çektiklerini unutarak kendisini koskocaman görür. ''Ben bu halimle ufak bir kulübeye nasıl sığarım?'' diyerek soğukta verdiği sözü. Sağda solda bulduklarını yer. Tembel tembel bir gölgede yatarak, vaktini geçirir. Gönlünden geçen bir kulübe yapmak düşüncesine de, aldırmazmış.
***
İnsanlar da bir belâya düşdüklerinde, tövbe ederek kendilerine bir ev yapmak ister. Belâ ve musibetten kurtulduklarında ise, tövbe evini yapmayı ihmal edip ertelerler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder